Απρίλιος 2015

Το έργο που μου ανατέθηκε από τον πελάτη μου και ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου κ. Γ.Μαραβελάκη, είναι αντίγραφο του θαυμάσιου ρολογιού της εκκλησίας του Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Επειδή το θέμα στο συγκεκριμένο χώρο στο θόλο που βρίσκεται στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Rethymno Residence δεν θα λειτουργήσει σαν ρολόϊ αλλά σαν διακοσμητικό στοιχείο, αφαιρέθηκαν και απλουστεύθηκαν κάποια στοιχεία όπως οι ώρες, ο ήλιος μεταφέρθηκε και μονιμοποιήθηκε στο κέντρο του κύκλου και η Σελήνη τοποθετήθηκε στον αστερισμό των Ιχθύων, όπου και βρισκόταν την εποχή που δημιουργούσα το έργο. Παρέμειναν φυσικά τα 12 ζώδια, τα 108 αστέρια και οι μέρες του κάθε μήνα.

Ήταν ομολογουμένως η δυσκολότερη εμπειρία που είχα επαγγελματικά. Όχι μόνο λόγω της δυσκολίας απόδοσης του θέματος σε μια επιφάνεια κυρτή, που με ανάγκαζε να δουλεύω εντελώς ανάποδα και να υπολογίζω διαρκώς την παραμόρφωση του σχεδίου, αλλά και λόγω των γενικότερων συνθηκών. Η διάμετρος του θόλου ήταν 4,50 μέτρα και η διάρκεια της εργασίας εκτιμήθηκε αρχικά στις 15 μέρες. Όμως το ξενοδοχείο βρισκόταν σε ολική ανακαίνηση, οι καθυστερήσεις από τα άλλα συνεργεία ήταν μεγάλες, η διαμονή μου εκεί δύσκολη και ο θόρυβος τις πρωινές και απογευματινές ώρες απίστευτος. Έτσι, η ολοκλήρωση του έργου μου πήρε ένα μήνα και ως επι το πλείστον δούλευα βραδινές ώρες.

Οφείλω να αναφέρω πως η δύσκολη τεχνικά κατασκευή του γύψινου θόλου έγινε από τον γυψοτεχνίτη Γιώργο Κάκνα, με τον οποίο είχαμε εξαιτερική συνεργασία. Βοηθός μου σε κάθε τομέα αυτού του δύσκολου εγχειρήματος ήταν ο εργοδηγός Παντελής Παναγιωτάκης, τον οποίο ευχαριστώ από καρδιάς για την μέχρι τέλους συμπαράσταση και πρακτική βοήθεια.

Καταφθάνωντας την πρώτη μέρα, 14-4-2015, στο ξενοδοχείο, ανακάλυψα πως εκτός από το κτήριο της προσόψεως όπου βρισκόταν η είσοδος και η ρεσεψιόν, όλα τα κτήρια του συγκροτήματος ήταν σε κατάσταση ανακαίνησης. Το κτήριο της εισόδου ανακατασκευαζόταν, σχεδόν εκ θεμελίων. Δεν είχαν μπει ακόμα τα δάπεδα, ούτε είχε ολοκληρωθεί η οροφή, είχε όμως τοποθετειθεί ο γύψινος θόλος, στο κέντρο του χώρου, τον οποίο θα ζωγράφιζα.

Η ζωγραφική ως γνωστόν είναι μια τέχνη που απαιτεί ήρεμο, καθαρό και ήσυχο περιβάλλον για να επιτευχθεί η απαραίτητη αυτοσυγκέντρωση. Θα έπρεπε να δημιουργήσω κάτω απ’τις πιο αντίξοες συνθήκες. Και παρότι είχα ενημερωθεί από την προηγούμενη επικοινωνία μας με τον ιδιοκτήτη και πελάτη μου για την κατάσταση, κατάλαβα πως το έργο μου θα γινόταν ακόμα πιο δύσκολο απ’ ότι φανταζόμουν και μια μεγάλη περιπέτεια με περίμενε. Οργανώθηκα, γνωρίστηκα από κοντά με τον πελάτη μου και ιδιοκτήτη κύριο Γιώργο Μαραβελάκη, με τον εργοδηγό και κάποια μέλη του προσωπικού και το επομένο πρωί στήθηκε μια μικρή σκαλωσιά, πάνω στην οποία ξεκίνησα το πρώτο στάδιο των εργασιών: αστάρωμα της επιφάνειας και το πέρασμα της σκούρας μπλε βάσης.

Παράλληλα προσπαθούσα να διερευνήσω το περιβάλλον και να προσαρμοστώ σ’αυτό. Στον τεράστιο σε έκταση χώρο κάτω μου εργάζονταν περίπου 40 μαστόρια όλων των ειδικοτήτων: μαρμαράδες, μπογιατζήδες, χτήστες, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, γυψαδόροι, κτλ. Ο θόρυβος ασταμάτητος απ’το πρωί στις 7 μέχρι το μεσημέρι στις 3 -4.
Ο φωτισμός ελλειπής, η σκαλωσιά μικρή, ασταθής και ανεπαρκής. Το επόμενο πρωί βλέποντας τον θόλο στο φως της μέρας, συμφωνήσαμε με τον πελάτη μου να αλλάξω την απόχρωση του μπλ,ε που ελαφρώς μόβιζε σε ένα μπλε πιο βαθύ και καθαρό, πράγμα που τελείωσε το βράδυ της ίδιας μέρας.

Να σημειώσω πως καθ’όλη τη διάρκεια της εργασίας μου, από τις 3μμ που έφευγαν τα συνεργεία μέχρι τις 7πμ, όλο το υπόλοιπο συγκρότημα ήταν εντελώς άδειο και θεοσκότεινο, χωρίς περίφραξη, χωρίς μέτρα προφύλαξης και για να μετακινηθώ από τον θόλο μου στα πίσω κτήρια όπου ήταν το δωμάτιό μου, έπρεπε να διασχίσω το μπροστινό κτήριο, να περάσω τις πισίνες και ν’ανέβω στον κοιτώνα με φακό.

Και ξεκίνησε το 2ο και δυσκολότερο στάδιο, του σχεδιασμού και βασικά τον χωρισμό της επιφάνειας σε ίσα τμήματα, με ευθείες και κύκλους, που έπρεπε αν είναι ακριβείς στο χιλιοστό, τα 108 αστέρια, τον ήλιο, τη σελήνη, τα ονόματα των μηνών και τις ημέρες του κάθε μήνα. Αφιέρωσα 4 νύχτες, γιατί δούλευα από τις 5μμ ως τις 7 το πρωί όπου είχα απόλυτη ησυχία, για να ολοκληρώσω το σχέδιο που έγινε με την βοήθεια αλφαδιού λέηζερ. Ζήτησα να στηθεί μια μεγαλύτερη σκαλωσιά ώστε να μπορώ να στήσω επάνω το εργασήριό μου και να κινούμαι με σχετική ευκολία και ασφάλεια. Ο εργοδηγός κύριος Παναγιωτάκης εκπλήρωσε αμέσως την επιθυμία μου. Επιπλέον τοποθετήθηκε κι ένας προβολέας για να έχω επαρκή φωτισμό. Το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να γεμίσω τον ήλιο με χρυσό χρώμα και να κρεμάσω στο κέντρο του και την δική μου εργοταξιακή λάμπα. Την επομένη έκρινα απαραίτητο να καλυφθεί η σκαλωσιά με νάϋλον για να μονωθεί όσο το δυνατόν από την σκόνη που δημιουργούνταν απ’ τις εργασίες και κάλυπτε τα πάντα.

Βλέποντας πως λόγω των συνθηκών το έργο μου εξελίσσεται πιο αργά απ’ ό,τι υπολόγιζα αρχικά, δούλευα νυχθημερόν, με ελάχιστο ύπνο. Τα 108 αστέρια τοποθετήθηκαν και κόντευαν να τελειώσουν και τα 12 ζώδια όταν πάρθηκε η απόφαση από τον πελάτη μου και τον ηλεκτρολογο, εκτός από την ταινία με τα led που έτρεχε γύρω-γύρω στην εσοχή του θόλου, να τοποθετηθούν και φωτεινές ίνες σε κάθε ένα από τ’αστέρια. Η ιδέα μου άρεσε πολύ, όμως αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε αφού γίνουν 108 τρυπανιές στην κάτω μεριά του χύψινου, να σκαφτεί ο θόλος με κοφτάκι για να χωνευθούν μέσα οι 108 ίνες! 108 χαρακιές στον φρεσκοβαμένο και φρεσκοσχεδιασμένο θόλο μου.
Αυτή η εργασία σήμαινε επιπλέον χρόνο για μένα ώστε να επαναφέρω την επιφάνεια στην αρχική της κατάσταση. Στοκάρισμα με ειδικό στόκο, αστάρωμα, βάψιμο. 2 μέρες το υπολόγισα. Μου πήρε 3 υπό τις παρούσες συνθήκες.
Τελικά πέτυχα το επιθυμητό αποτέλεσμα και οι ζημίες αποκαταστάθηκαν χωρίς το παραμικρό ίχνος. Το αποτέλεσμα όταν το βράδυ ανάψαμε τις ίνες, ήταν μαγικό!

Το επόμενο στάδιο της εργασίας μου που είναι και το πιο χρονοβόρο, είναι η ζωγραφική των ζωδίων και όλων των υπόλοιπων στοιχείων με ειδικό χρυσό χρώμα, με ψύγματα χρυσού 22 καρατιών. Κι έτσι πέρασαν οι 2 πρώτες βδομάδες. Παράλληλα οι εργασίες στον υπόλοιπο χώρο συνεχίζονταν και το κτήριο παρέμενε όλο αυτό το διάστημα χωρίς πόρτες και τζάμια, εκτεθειμένο στον αέρα και την υγρασία.

Λίγο πριν την Πρωτομαγιά έφτασαν τα δυσάρεστα νέα: έπρεπε να φύγει η σκαλωσιά για να στρωθεί το πάτωμα, μια δουλειά που θα κρατούσε τουλάχιστον 3 μέρες….

Αναγκαστική αργία, λοιπόν, κι ευκαιρία για ξεκούραση, που τόσο την χρειαζόμουν.
Όταν έφθασε το πλήρωμα του χρόνου η σκαλωσιά ξαναστήθηκε πάνω στο καινούργιο πάτωμα, πολύ καλύτερη από πριν, πιο σταθερή, χωρίς καθούλου κενά ανάμεσα στα μαδέρια και με λίγο πιο εύκολη πρόσβαση.Ξεκούραστη πια, ξεκίνησα να δουλεύω με τρελούς ρυθμούς, καθώς είχα ξεπεράσει κατά πολύ το χρονικό περιθώριο κι έπρεπε να γυρίσω στην Αθήνα. 

Οι μέρες για τα θυρανοίξεια του ξενοδοχείου πλησίαζαν- 18 Μαίου- και ήθελα οπωσδήποτε να φύγει η σκαλωσιά απ’ τον χώρο. Όχι πως είχαν τελειώσει οι υπόλοιπες εργασίες. Κάθε άλλο. Οι ψευδοροφές για παράδειγμα, ήταν ακόμα ημιτελείς.

1η Μαϊου 2015. Πέρασα μια κυριολεκτικά εργατική Πρωτομαγιά στη σκαλωσιά, με κρητική ρακί και ντολμαδάκια , κέρασμα απ’τον κυρ Παντελή τον επιστάτη, ο μόνος που βρισκόταν στο χώρο να επιβλέπει και να μου φέρνει ό,τι χρειάζομαι, αφού όλο τα συνεργεία είχαν αργία! Επιτέλους ησυχία και ηρεμία! Πραγματικά βγήκε δουλειά εκείνη τη μέρα. Δεν θα κρατούσε όμως για πολύ η ηρεμία.

Το προτελευταίο στάδιο των τόσο σημαντικών και καθοριστικών λεπτομερειών ήταν ομολογουμένως και το πιο δύσκολο, γιατί έπρεπε ν’ασχοληθώ με τις λεπτομέρειες που θα τελειοποιούσαν και θα έδιναν ζωή στο έργο, καθώς όλη η κούραση και το άγχος των 25 ημερών κορυφωνόταν. Ήταν φοβερά εξουθενωτικό να δουλεύω μέσα σε τόση φασαρία κι έκανα τεράστιες προσπάθειες να συγκεντρωθώ. Κάτω και γύρω απ’ την σκαλωσιά μου η κατάσταση χειροτεύρευε. Ολοι έτρεχαν πανικόβλητοι. Μηχανήματα σκόνες, φωνές, καυγάδες, κρητικές μαντινάδες, ροκ, λαϊκά και ανατολίτικα απ’ τα ραδιόφωνα. Μέσα σ’αυτό το κλίμα έβλεπα το έργο μου να ολοκληρώνεται αργά αλλά σταθερά.

Τελευταίες πινελιές.

Και ακολουθεί το τελικό στάδιο, του βερνικώματος.
Ευτυχώς είχαν τοποθετηθεί εν τω μεταξύ οι τζαμαρίες και οι πόρτες. Εκείνη τη μέρα απαίτησα να μην γίνει καμιά εργασία που θα δημιοργήσει σκόνη, για να γίνει σωστά το βερνίκωμα. Μου πήρε ολόκληρη τη μέρα μέχρι αργά το βράδυ, περιμένωντας να στεγνώσει το κάθε ένα απ’ τα τρία χέρια βερνικού που πέρασα. Το επόμενο πρωί πριν έρθουν οι υπόλοιποι, κάλυψα τον θόλο με προστατευτικό νάυλον, για να στεγνώσει αργά και με την ησυχία του, ενώ θα γίνονταν οι τελικές εργασίες στην γύψινη οροφή και θα έμπαινε η κορνίζα. Η σκαλωσιά μου πάνω στην οποία πέρασα 25 μερόνυχτα, ξεστήθηκε. Το δικό μου έργο είχε τελειώσει. Δεν έφυγα όμως ακόμη.

Το επόμενο βραδάκι -12 Μαϊου πια- και αφού τοποθετήθηκε και η κορνίζα, το προστατευτικό κάλυμμα της οροφογραφίας και η μικρή βοηθητική σκαλωσιά αφαιρέθηκαν και έγιναν τα αποκαλυπτήρια. Αυτήν τη στιγμή περίμενα! Να δω το αποτέλεσμα του κόπου μου σε όλο του το μεγαλείο! Ανάψαμε όλα τα φώτα της ρεσεψιόν και της οροφής, δηλαδή τα εσωτερικά led και τις ίνες. Ο ζωδιακός έλαμπε μεγαλόπρεπος με τις ωραίες αντιθέσεις των μπλε και του χρυσού! Δέσποζε στον χώρο της υποδοχής, δίνοντας μια νότα αρχοντιάς, κλασικής μεγαλοπρέπειας και την αίσθηση της πολυτέλειας. Ο πελάτης, όπως και όλη η ομάδα του ξενοδοχείου, ενθουσιάστηκαν με το αποτέλεσμα.

Το 2017 έγινε ακόμα μια μικρή ανακαίνηση-ανανέωση κάποιων στοιχείων, οι μαύρες κολώνες βάφτηκαν με το μπλε χρώμα του θόλου και διακοσμήθηκαν με χρυσές ρίγες, οπότε ήρθαν και έδεσαν τέλεια με τον Ζωδιακό, αποτελώντας ένα αρμονικό σύνολο.

          

Αυτή η εικαστική περιπέτεια που διήρκησε περίπου 1 μήνα, πέρα απ’ την χαρά και την περηφάνεια που αποκόμισα από το αποτέλεσμα, υπήρξε για μένα τεράστιο σχολείο. Δεν ήταν μόνο πρόκληση για τις ικανότητές μου σαν ζωγράφου, αλλά ακόμη δοκιμάστηκαν η υπομονή και αντοχή μου, το θέμα της διαχείρηση του χρόνου όταν είναι πολύ στενά τα πλαίσια, το θέμα των ορίων και των όρων συνύπαρξης με άλλους στον χώρο, και απέκτησα εμπειρίες και μαθήματα που αποδεικνύονται πολύτιμα με το πέρασμα του χρόνου.

Με ρωτάνε συχνά: “Θα ξαναέμπαινες σε μια τέτοια περιπέτεια?”

Φυσικά και θα ξαναέμπαινα. Με ευνοϊκότερους όρους και προϋποθέσεις, με καλύτερο προγραμματισμό και οργάνωση από μένα κι απ’ τους πελάτες μου.

Και πάνω απ’ όλα πρέπει ο ενδιαφερόμενος να θυμάται πως η ζωγραφική δεν είναι μια τεχνική χειρονακτική εργασία, όπως άλλες. Δεν είναι τα χρώματα και τα πινέλα που δημιουργούν το έργο, αλλά η ψυχή του καλλιτέχνη που εκφράζεται μέσ’απ’αυτά.

Αυτή είναι που αποτυπώνεται και ένα κομμάτι της μένει για πάντα στο έργο, το εμψυχώνει.

Άννα Κανατά
Ζωγραφικές διακοσμήσεις – Τοιχογραφίες
Τηλ: 6976305688 
Email: anna.knt.145@gmail.com 
Ιστοσελίδα: art-in-life.gr